Weerzien in Bangkok en van Ayutthaya
.De zilveren vogel daalde langzaam onder de wolken en Bangkok werd in volle glorie zichtbaar. Ik liepdoor de prachtig nieuwe luchthaven, op zoek was naar de nieuwe skytrain. Een taxichauffeur sprak mij aan en vroeg waar ik naar toe ging. Ik vertelde hem waar ik heen wilde en toen startte de onderhandeling. Sinds de komst van de nieuwe skytrain, die je voor 150 bath naar centraal Bangkok brengt, is de klandizie voor de taxi enorm teruggelopen.Via officiële taxicentrale betaal je nu 1200 bath naar BK. Gelukkig werden taxichauffeur en ik het snel eens over een bedrag van 400 bath ( incl. tol). Ik genoot weer van de skyline van Bangkok, die bij ieder bezoek toch weer veranderingen laat zien. Mijn laatste avond/nachtje doorgebracht met spulletjes uitpakken en even wat gaan drinken op onze bekende stek. Opvallend hoe snel je weer “eigen” bent in deze stad. De volgende ochtend zat ik buiten op terras mijn email te lezen, toen Carlineens uit het niets verscheen. Onze ontmoeting was zeer hartelijkheid en na 5 minuten was alles weer vanouds vertrouwd. Carl ging zich installeren en stelde voor om naar de weekend markt te gaan in Bangkok noord. Ben daar zelf nooit geweest, dus was wel nieuwsgierig. Deze markt gaat alle voorstellingsvermogen te boven, ik vermoed dat deze 10, misschien wel 20 keer, groter is dan de zwarte markt in Beverwijk. Ongelofelijk wat een enorm oppervlakte en wat een variëteit in aanbod. Het looppad tussen de kraampjes c.q. winkeltjes is niet breder dan een meter en vaak 100 meter lang, allemaal in keurig symmetrische lijnen ( heel belangrijk voor Carl, daarover later). Gezocht naar horlogebandje voor Carl en ik wilde kijken voor Rolex horloges voor Daan en Thijmen ( de prijs in ongeveer 10 euro ). Niet het juiste model kunnen vinden, uitsluitend grote afmetingen . Blijf wel speuren. Bij een kraampje hebben wij op melkkrukjes en aan kleine tafeltjes onzelunch verorberd voor de prijs van 2 euro voor ons tweetjes. Toen de verzadiging van de markt inzette zijn wij naar een nieuwe mall ( soort bijenkorf 10x) gegaan, waar wij in de wereld van Guzzi, Hermes, Versace en alle andere grote merken terecht kwamen. Wat een enorm contrast met de markt. Wat drukte betreft deden beiden niet voor elkaar onder. S’ avonds, op invitatie van Carla, gegeten bij onze Amerikaanse vriend, die nog steeds in volle glorie aanwezig is in zijn restaurantje. Niets is daarveranderd en wij hebben weer heerlijk gegeten. Het was wel even wennen om ineens met twee man op een kamer te liggen en de slaap te vatten. Altijd wat onwennig en in begin onrustig, onbewust toch steeds rekening willen houden met elkaar. Want die twee ouwe muppets kunnen uiteraard het dak van het hotel snurken. De volgende ochtend vroeg op voor tocht naar Ayutthaya 100 km boven bangkok. Met de trein is altijd een avontuur. Heenreis was nog met dure 2deklas ( 6 euro ) . Terugreis was 3deklas voor de prijs van 35 eurocent, keurig op tijd en volop aanbod van eten en drinken aan boord. Kom daar maar om bij de NS. Vooral de treinreis 3deklas is altijd een belevenis, maar daarover meer. Eerst naar Ayutthaya, daar aangekomen onderhandelen over prijs tuk tuk, uiteraard bieden wij altijd te weinig maar gaan zij toch akkoord. Het blijkt dan een prima win –win te zijn. Het was voor mij de tweede keer dat ik Ayutthaya bezocht en voor Carl zijn eerste spirituele ontmoeting in Thailand.Bij het eerste tempelcomplex was hij perplex van prachtige bouw, architectuur en vooral de symmetrie vond hij geweldig. Alles wordt door Carl beoordeeld op symmetrie en dan ben je in Ayuttaya op de goede plek. Er waren nog weinig mensen en de sfeerwas heel sereen, ook daar genot Carl van. Ja Hans, Rien en Jan Willem, het is echt waar en kijk maar naar de foto’s dan zie je Carl in stille aanbidding voor de schoonheid van dit tempelcomplex. Ook ik heb weer volop genoten van sfeer en de schoonheid die dit immense complex te bieden heeft. Op de terugreis waren alle 3deklas wagons volledig bezet. Carl, kreeg een plaatsje op houten bank, toen moeder haar kind op schoot nam. Ik liep schommelend verder en kreeg ook een plaatsje aangeboden door een moeder die ook haar dochter bij zich nam. Was 12 jaar en al puberend en mopperend ging zij bij moeder op schoot. Ik kreeg alle aandacht, oma schuintegenover en naast mij. Zij maakten zich vooral zorgen om mijn licht verbrande armen. Zijdeden er water op en aaiden mij armen, waarbij het licht trekken aan mijn haartjes niet vermeden werd. Spraken uitsluitend Thai, het klonk erg lief en zo zal het wel bedoeld zijn. Moeder probeerde haar dochter in gareel te krijgen en aan de andere kant naast mij werd een kleine baby van eten voorzien. Geweldige sfeer, ik heb van die puberend meid een foto gemaakt en toen ontdooide zij, ineens moet ik met haar mee en moest ik van iedereen in de wagon een foto maken.Vooral moeder met kind waren favoriet. Ook kreeg in alle ruimte om foto’s van buiten te maken, makkelijk want er zitten geen ramen in deze treinwagons. Bijzonder dat je elkaars taal niet spreekt en toch elkaar heel goed begrijpt. Morgen gaan wij een tochtje over de rivieren en klongs maken. Daarover later. So far so good
Spiritueel tochtje langs de Andaman kust
To be or not to be is geen vraag maar een antwoord. Deze gedachte kwam ineens tevoorschijn toen ik voor mijn hutje een beetje zat te mijmeren over de komende dag. Ik vond dat een mooie leidende gedachte voor vandaag. Ik wist dat er een boedistische tempel was, die ik nog graag wilde bezoeken. Er moesten er meerdere zijn, maar mij was onbekend waar. Ik was in een filosofische stroom terechtgekomen, dus dacht ik ; als er tempels zijn die voor mij bestemd zijn, dan kom ik die tempels vanzelf tegen. De hemel was blauw, hier en daar kleine watjes die de lucht wat reliëf gaven. Goed beschermd tegen zon en badkuipen regen, die plotseling uit de lucht kunnen vallen,ben ik op mijn brommertje gestapt en op weg gegaan naar de mij bekende tempel. Het is genieten, de zon op mijn bol, de wind om mijn oren en zoevend door het glooiende groene landschap. Na 45 minuten rijden kwam een “liggende Buddha” in mijn vizier. Er stond ook een enorme tent, waar de monniken zich gereed maakten voor een ceremonie. Helaas was dat pas in de namiddag en ondanks veel aandringen van de monniken wilde ik niet blijven. Het was mij te massaal en er kwamen teveel mensen. Ik ben eerst wat gaan rondlopen en kwam op een veldje waar een heel serene sfeer was en daar stonden een aantal kleine stupa’s. Op mijn vraag waar de ingang van de tempel was, wees de monnik naar boven. Dat bevreemde mij omdat dat gebaar toch echt iets is van het christelijk geloof. Toen hij mij als een ongelovige hannes zag kijken, lachte hij en maakte mij duidelijk dat de tempel boven op de berg was en de deur aan het oosten op de berg. Een tempel heeft als kenmerk de deur gericht naar het oosten. Dit hebben de boeddhisten gedaan om de volgende reden: 'De zon komt op in het oosten en verdrijft zo de nacht. Ik ging de berg op, eerst nog treden later alleen een rotspad, na 10 passen liep het zweet met straaltjes van mijn lijf. Toen ik boven kwam was daar een kleine tempel, mooi in al zijn eenvoud. Eén van de edele waarheden van het boedisme, is het feit dat er pijn en leed is in het leven. Nou als je in deze temperatuur en vochtigheid een berg opgaat en boven bent, weet je wel zeker dat er pijn en leed bestaat. Met een verlicht gevoel (geen verlichting) ben ik weer naar beneden gegaan. De monniken zwaaiden mij heel hartelijk na en riepen mij “come back” en dat herhaalde zij steeds, zodat het op een mantra begon te lijken. Eenmaal weer op mijn stalen rosje reed ik voornamelijk op gevoel verder, ik wist de richting en er leiden vele weggetjes naar de kust. Ineens zag ik weer een kleine boedistische tempel tussen de bomen verscholen. Hier was niemand, ik ben gaan rondlopen, gluurde door de dichte tempeldeuren en snoof de geuren op. Naar de huisjes gelopen vlakbij de tempel, ook daar was niemand te vinden. De monniken waren zeker onderweg naar de tempel waar de festiviteiten waren. Weer op pad gegaan en ik kwam toen bij zee. Prachtige plek en daar mijn “lunchpakketje”verorbert. Nog even zitten mijmeren bij de zee en ineens waren mijn gedachten bij paps en mams. Beelden en herinneringen waren opeens in volle omvang aanwezig. Dan is er ook het gemis, met een lichte bibberlip en zo’n wee gevoel bleef ik zo een tijdje naar de zee turen. Missen is eigenlijk het verlangen om iemand weer te zien, nu kan dat niet lijfelijk maar de gedachten en herinneringen zijn er wel en op deze wijze kan ik ze nog altijd ontmoeten. Weer op pad gegaan en het kan geen toeval zijn, ik kwam weer bij een hele mooie plek waar een tempel stond. Veel gouden boedha’s en allerlei snuisterijen die op een altaartje zijn geplaatst. Hier waren wel monniken aanwezig en één van hen sprak goed engels. Ik heb daar 2 uur doorgebracht met stilheid aanvaarden en gesprekken voeren. Dit is een “pareltjes” zo’n onmoeting. Heel voldaan ben ik weer naar mijn, in het groen verscholen, stulpje gereden. Dat openheid ook zijn beperkingen heeft werd mij s’avonds in het kleine restaurantje duidelijk. Eerst even een kleine toelichting. Hier komt een Duitse man die uitsluitend heel hard Duits praat tegen iedereen die het maar horen wil. Zijn opvattingen over buitenlanders ( wat doe je hier??) en moslims doen mij erg denken aan opvattingen die bepaalde groepen Duitsers in de jaren dertig over de joden hadden. Niet zo’ n plezierige man. Toen hij binnenkwam riep hij dat zijn favoriete tafeltje bezet was. ( haha, weet hij ook eens hoe dat voelt). Nu bleek ik aan dat tafeltje ( voor 4 personen) te zitten en hij vroeg mij, terwijl hij al ging zitten, of het goed was dat hij kwam aanschuiven. Toen heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik dat niet wilde en hij vertrok hij naar een andere tafel waar landgenoten zaten om zijn beklag te doen. Dat is wat ik bedoelde met beperking aan mijn openheid, ook die heeft zijn grenzen. Lastig maar ik wilde niet met deze man aan één tafel zitten, soms moet je duidelijk zijn om jezelf niet te verloochenen. Het heeft mij wel beziggehouden, dat merk je wel, ik schrijf er niet voor niets over. Inmiddels gat het met de voet beter, de kleine geniepige pennetjes komen naar buiten en kunnen weggehaald worden. Wat antibiotica zalf erop en wachten op de volgende reeks. Gelukkig niet ontstoken, wel pijnlijk !! Morgen richting Bangkok om Carl te ontmoeten met wie ik naar Birma ga. Hij reist al een paar maanden en is na India en Indonesië toe aan een nieuw avontuur. Daarover later, so far so good !!!
Brommeren en dobberen aan de Amdaman kust
Het zilte zout van mijn zweet heeft zich als markering van mijn rugzak afgezet op mijn T-shirt. Dan weet ik,dit is reizen in tropische warmte. Het is een prima idee om eenmotorbike ( brommertje) te huren en rond te rijden. Eerst over asfaltwegen en later over zandwegen en steenlagen . Het gaat zoals het gaat en dat betekent voor mij dat ik regelmatig moet vragen waar ik nu weer ben.Op één van deze momenten kwam ik bij eentempel, helaas gesloten, maar buiten wel even wierookstokjes geplaatst. Ik wil mijn guardian angels wel laten blijken dat ik het bijzonder op prijs stel dat zij mij op deze reis volgen. Ik ben verder allerlei zandwegen afgereden en kwam toen langs een huisje, waar een groot blauw plastic vergiet mij opviel. Soms zijn details zo mooi, dat ik daar even voor wil stoppen. Toen ik de foto’s aan het maken was,kwam een vrouw naar mij toe en vroeg wat ik aan het doen was. Tja, probeer dat maar eens uit te leggen. Inmiddels kwamen twee kinderen op mij toegerend en even later werd ik uitgenodigd voor thee. Ik vind het leuk om te vermelden dat het een islamitische vrouw was en dat er geen enkele schroom was om mij thee aan te bieden. Ik heb later van haar en dochter een foto gemaakt, waar de liefde van afstraalt. Trouwens ik heb meerdere taferelen op de plaat vastgelegd, die een andere kijk geeft dan die blonde kuif in Nederland doet voorkomen of beweren. Ook hier is een seculiere maatschappij en ook in de overheidsgebouwen dragen de vrouwen, als zijmoslim zijn, gewoon hoofddoekjes. Als mij gevraagd wordt, bij islamitische gezinnen, waar ik vandaan kom, merk ik enige schroom om te zeggen dat ik uit Holland kom. Hier aan de kust vinden zij het echter fantastisch, omdat wij ons zo goed hebben beschermd tegen de zee. Van die andere tsunami hebben zij hier nog niets gehoord. Genoeg zo, heerlijk op het brommertje verder gereden, kwam in een dorpje uit en zag daar ineens olifanten staan. Toen ik stopte kwam gelijk een jongen op mij af en vertelde dat hij toeristen door de jungle reed. Nu hadden de olifanten rust en stonden te eten. Uiteraard wat foto’s gemaakt. Blijf het bijzondere vinden om in de middle of nowhere ineens geconfronteerd te worden met olifanten. Ik heb mij vervolgens door het landschap geslingerd en kwam uit bij de kust. Na een hele steile afdaling kwam in bij een klein restaurantje uit, waar ik heelrijke gamba;s heb gegeten. Toen ik daar zat, kwamen ineens een groepje Japanners het terras op lopen. Zij zagen er aangeslagen uit en later bleek dat twee mensen zich ernstig zorgen maakten over familie in Japan. Het is inderdaad ongelofelijk wat zich daar voor een ramp afspeelt. Het dilemma waar deze mensen uit Japan vervolgens mee worstelden, is gaan wij terug of wachten wij af hoe de situatie zich ontwikkeld. Ik zal de schrik, paniek en ontreddering in de ogen van de ze mensen niet snel vergeten. Op mijn verdere brommertocht hield dit beeld mij lang bezig. Toen plotseling weer een aantal enorme badkuipen water uit de lucht kwamen vallen, heb ik mij weer op de weg en omgeving geconcentreerd. Aan het eind van de dag kwam ik weer aan de kust en strand uit. Daar weer genoten van allerlei mooie taferelen. Het is een strand waar voornamelijk Thaise mensen komen en dat is toch altijd weer heel bijzonder. Kinderen, en ook volwassenen die zich als kinderen gedragen, spelen in de golven en genieten. Op het strand worden veel foto’s gemaakt en ik heb daar weer foto;s van gemaakt. Uiteraard moest ik met verschillende families op de foto en ik heb ook van hen weer foto’s gemaakt. Op deze manier komen wij toch dichter bij elkaar, zij in Holland in beeld en ik in Thailand. Vandaag kreegik van mijn gastheer een boottrip aangeboden. Vroeg op en naar de kust. Daar aangekomen bleek ik onderdeel te zijn van een groep van wel 40 mensen. Mijn gastheer keek mij trots en triomfantelijk aan en gaf mij een lunchpakket voor op het water. Dit was niet wat ik had verwacht, maar ik stap in een nieuw avontuur, open blik en kijken wat er komt ( de reiziger). Tja, een tocht langs verschillende eilanden. Naast mij een Zweeds stel met klein meisje van bijna 2 jaar en zij( de moeder) in verwachting van een boy. De hele dag samen opgetrokken en ik heb weer een overnachting adres in Zweden. Veel plezier gehad met die kleine meid en uiteraard ook genoten van de prachtige eilanden die wij hebben bezocht. Op één van de eilandjes werd een film opgenomen, veel cameramensen, zo’n mooie hengelcamera. Ik ben dan net een kind in een snoepwinkel, loop naar de set en volg alles wat daar gedaan wordt. Vooral het camerawerk boeit mij in het bijzonder. Helaas waren zijklaar met filmen en gingen de boel afbreken en naar de boten brengen. Ik ben toen gaan snorkelen en helaas stapte ik bij het snorkelen op een zee egel, die zijn pennen in mijn voet heeft gezet. Inderdaad, geen waterschoenen, dat krijg je als je op gewicht wil besparen en door Birma gaat reizen. Het is heel pijnlijk en ik hoop dat de pijn vanavond minder zal worden. Het gebeurde toen ik van de boot ging en wilde voelen hoe diep het was, nou daar kwam ik snel achter,ik schoot gelijk 2 meter boven de zee uit. Beetje dom, ik weet het!!Ik zit nu te schrijven en mijn voeten kloppen nog steeds en zien een beetje blauw. De mensen hier zeggen dat het vanzelf minder wordt en dat de stekeltjes er ook weer uitgaan. Dat zien wij morgen wel, dan ga ik brommerend een aantal tempels bezoeken en ik zie wel wat er verder op mijn pad komt. So far so good tot volgende verhaal. (zie foto’s)
Schoonheid aan de Andaman kust
De stilte van de nacht werd verstoord door het schorre gekras van de huishaan. Spoedig volgden de pauwen, die het geheel wilde overstemmen met hun schelle geluid. De apen beschouwden dit als een uitdaging en met luid gekrijs maakten zij het concert compleet. Langzaam werd dit aangevuld met de dagelijkse geluiden van de mensen die naar of aan het werk gaan. Zo begint de dag en ook ik begin mij gereed te maken voor een nieuwe dag. Gisteren een verkennende tocht met long tail boot gemaakt en vandaag heb ik een deel van de dag aan een geheel verlaten stuk strand doorgebracht. De golfslag van de zee had een meditatieve werking. Langzaam dwarrelden allerlei gedachten als dikke sneeuwvlokken door mijn hoofd en ineens was het stil, zoals het stil kan zijn na vers gevallen sneeuw. Ik deed mijn ogen dicht om van dit moment te genieten en toen ik ze weer opendeed, was aan de kustlijn een meisje verschenen. Ik begrijp nog steeds niet waar zij vandaan is gekomen. Als zij uit de zee kwam, was het in ieder geval een mooier beeld toen Bo Derek uit de zee kwam. Zij was helemaal alleen op het strand en was in een groot verhaal verwikkeld. Met veel gebaren praatte zij en liep op en neer de kustlijn. Dit beeld ontroerde mij omdat het beeld mij heel sterk doet denken aan Esther, die ook druk gebarend en brabbelend door de wereld kon lopen. Ineens werd het meisje zich bewust van mijn aanwezigheid, ik had haar in beeld gebracht en ik kwam in haar beeld. Eerst keek zij nieuwsgierig naar mij en toen ik naar haar toeliep, kreeg in een prachtige glimlach. Vervolgens liep zij weg, langs het water en toen zij een kleine stip in de verte was zag ik haar het land ingaan. Zo´n beeld is weer een pareltje van schoonheid. Ik heb in foto´s wat beelden toegevoegd, waarvan ik hoop dat dit weergeeft van hetgeen in beschreven heb. Ik had inmiddels energie opgedaan en dat betekent dan `lopen`, zwerven zonder doel en kijken waar ik naar toe getrokken wordt. Nog even een laatste blik op een voorbij trekkende boot, met op de achtergrond kleine eilandjes. Onderweg een mooi beeld van een meisje ( vrouw), die een catering op wielen was begonnen. Ik heb altijd veel waardering voor het ondernemerschap en de inventiviteit van de mensen hier. Via allerlei straatjes en steegjes kwam ik in een meer toeristisch gedeelte. Tja, dat is heel andere koek, ineens wordt alles bepaald door verkopers die mij in het Russisch aanspreken. Niet heel opdringerig,maar wel sfeer bepalend. . Massaal worden groepen russen gedropt en daar kun je echt niet omheen, zowel letterlijk als figuurlijk. Ook dit bekijk ik met verbazing en verwondering en het is dan net of ik in een film loop. Van deze taferelen kan ik ook weer genieten, uiteraard niet te vergelijken met de schoonheid van eerder beschreven tafereel. Ook dit maakt deel uit van het reizen, mooie plekken zijn er uiteraard niet alleen voor de reizigers onder ons. De vraag is natuurlijk wat het verschil is tussen een reiziger en een toerist. Wie het antwoord weet mag het mij vertellen. Terwijl ik dit aan het schrijven ben wordt ik door Carla gebeld. Zij zat op een terras in de sneeuw, na een paar heerlijke afdalingen ( met helm) die zij samen met Ester had gedaan. Ik zit in klamme warmte, terwijl de krekels hun concert weer zijn gestart en zij op de berg in de sneeuw .Ver weg en toch zo dichtbij. Ik ga morgen brommeren en verder de omgeving verkennen. So far so good, tot volgende verhaal..
Weggaan is verder gaan
Weggaan – verder gaan was de titel van een toneelbeeld dat ik in de jaren tachtig heb geregisseerd. Het thema is nog steeds actueel. Het weggaan wordt steeds intenser en laat ook steeds meer zijn sporen na. Het “verdergaan” is het ontdekken van nieuwe in - uit- en overzichten. Ik heb nog steeds de verbazing en verwondering als ik ga reizen en mijn ogen speuren naar nieuwe indrukken. Ik geniet van alle schoonheid die nog steeds te vinden is.Zelfs het vliegen heeft nog steeds zijn eigen dimensie. Het vliegtuig neemt zijn meters en bij mij neemt de weemoed evenredig toe. Ook dat hoort bij het reizen, verlangen naar geliefden moet even een tijdje in de wacht om weer gekoesterd te worden. Het reizen heeft vele facetten en ik hoop de komende tijd daar beschrijvingen en beelden aan te geven. Op dit moment zit ik in Istanbul te wachten opmijn aansluitende vlucht naar Bangkok. De vlucht naar Istanbul werd vooral bepaald door veel “kinderleed”. Het leek wel een competitie wie het hardste kon schreien. Hetkleintje naast mij greep regelmatig naar mijn hand en als zij mijn vinger te pakken had, was zij stil en met een heel innemende glimlach keek zij mij veelbetekenend aan. Haar moeder vroeg of ik ook naar Zuid Afrika ging en of ik te “lease” was. Babyvlieger, kan toch een leuke nieuwe job zijn. Inmiddels aangekomen op vliegveld Bangkok en zit nu te wachten op de volgende vlucht naar Krabi aan de Andaman kust van Thailand. Prima vlucht gehad, turkisch airlines is een prima vliegmaatschappij. Veel been ruimte, heel goed eten en zelfs een etui met benodigdheden voor de nacht. Krijg je anders uitsluitend in business class. Ik zit nu te midden van veel Aziatische herrie mijn verhaal te vervolgen. Ik verbaas mij nog steeds over de enorme mierenstromen die als linten door de luchthaven lopen. De stromen verplaatsen zich regelmatig in de luchthaven, waar iedereen moet wachten voordat die stroom zich in de buik van het vliegtuig begeeft. Vervolgens worden die stromen over de wereld verspreid. Er was grote consternatie bij de Japanners, stonden massaal bij elk TV scherm dat op de luchthaven te vinden was. Een enorme aardbeving en zeebeving heeft hen tijdelijk op non actief gezet. Wel vreemd dat ik eerst op 8 maart naar Tokyo zou gaan en daar die kleine eilandjes bezoeken. Daar zijn nu die grote golven en modderstromen van bijna 10 meter hoog. Mijn guardian angels hebben toch wel een heel vooruitziende blik. Eindelijk op plaats van 1stebestemming aangekomen. Prachtige plek, heel groen en te midden van enorme rotsen die als puberpuisten uit het landschap omhoog zijn geschoten. Eerst een duik in het zwembad genomen en vlak voor zonsondergang genoten van een heerlijk koud biertje, terwijl de krekels een enorm concert gaven. Het is alsof ik niet terug in Nederland ben geweest, ik zit gelijk weer in een reisritme. De omschakeling naar alleen reizen is wel de grootste aanpassing op dit moment. Ik zit nu buiten op terras van huisje en te midden van allerlei nachtgeluiden deze zinnen te schrijven. Morgen zal ik van beelden laten spreken, zodat je ook een indruk krijgt van waar ik vertoef. So far so good, ik geniet!!
Reis weer mee ?!
De reiskriebels waren afgelopen tijd weer dominant aanwezig.Na de fantastische reis naar India samen met Carla, zijn wij een week gaan skiën in Porte Soleil in Franse Alpen. De dagen wisselden elkaar af met zon en sneeuw. Een heerlijke tijd gehad en de rug van Carla heeft het goed gehouden. Zij deed wel heel voorzichtig en is niet toegekomen aan Free style skiën. Op dit moment reist Carl ( oud collega en vriend) door India en begin maart gaat hij naar Bali zijn tweelingzus opzoeken. Hij gaat zijn reis vervolgen in Zuid Oost Azië. Frans en Ester reizen op dit moment met camper door Australië. Tja, de e-mails en beschrijvingen hebben de reiskriebels bij mij weer aangewakkerd. Toen ik hoorde dat Carl naar Birma wilde en Carla mij stimuleerde om mee te gaan, heb ik de knoop doorgehakt en besloten om samen met hem door Birma ( Myanmar) te gaan reizen. Eerst nog een weekje naar de Andaman kust in Thailand ( staat nog op wenslijstje) en daarna gaan Carl en ik vanaf 20 maart a.s. samen reizen. Ik verheug mij om weer op pad te gaan. Ook voor deze reis blijft mijn motto:
Leef het leven, geniet,geniet,geniet
Ik blijf het leuk vinden om je op de hoogte te houden van een beeldende weergave enmijn belevingen van de reis. Als je geen reismee info wilt hebben, laat het mij komende week weten, dan haal ik je van mijn verzendlijst.
Reisgroet
bert van heiningen