Het is me wat hé,mm het valt niet mee,alweer ontbijten,weer die ouwe Toyota in,dat wordt weer zweten vandaag,weer die ouwe bende bekijken,waar doen wij het voor,zit liever thuis op de bank TV te kijken,je moet wat doen om jong te lijken,ja, het is met wat,mm het valt niet mee!! Zo starten de muppets hun gesprek zodra zij om 06.00 uur hun ogen amper open hebben gedaan. Dit dialoog begint iedere ochtend metHet is me wat, mm het valt niet mee, afhankelijk van de dag worden nieuwe dialogen gevoerd van hooguit 5 minuten en dan is voor ons de dag weer begonnen. Voor anderen misschien een regelrechte ramp om zo een dag te beginnen, voor ons is het altijd weer lachen en zo kun je de dag tocht het beste beginnen. Gisteravond minder gelachen. Ineens lag ik languit op de weg en was even de weg kwijt. Er was weer een 'powercut' en dat betekent dat het aardedonker is. Ik kwam van internet toen het licht uitviel. Ik liep op een zandpad en wilde de weg opstappen. Ik stootte met mijn tenen tegen een grote kei, ging vervolgens op mijn knieën en handen vooruit op de grond. Schaaf wond aan knie, grote teen bloedde en leek erg veel op een zwarte truffel, die net door een varken uit de bodem is gehaald. Het enige wat mij zorgen baarde, was het vuil van de straat, alles schoongemaakt en ontsmet met ouderwets prikkende jodium en daarna met antibiotica zalf. Inmiddels gaat het prima, knie is nog wel dik en teen nog steeds een truffel, maar geen ontsteking opgelopen. Vandaag de laatste dag met ons '' drijfertje', wij zijn van Bagan via Taungoo naar Yangon gereden. Ko Soe ( onze driver) heeft zich een uitstekend chauffeur getoond, als gids hadden wij niet veel aan hem, zijn Engels was beperkt en informatie bleef vaak beperkt door te benoemen wat wij zagen b.v. rubberboom, cashewboom, good Photo, daar bedoelde hij mee dat er iest moois te fotograferen was. Echt enthousiast werd hij als hij over vrouwen begon. Dit waren ook geen gesprekken, maar met dramatische geluiden en handbewegingen maakte hij duidelijk wat hij van met vrouwen plan was. Zo gaan zijn beide handen tot borsthoogte omhoog, brengt zijn vingers via neerwaartse beweging naar zijn duim, maakt dan een geluid dat klinkt als piepoe, piepoe, piepoe, laat dan één hand zakken tot kruislaagte en roep dan vervolgens phoeuhoe, phoehoe, phoehoe en barst dan in lachen uit. Als wij een vrouw of meisje passeren achter op een brommer en dat is hier bijna iedere minuut, dan start zijn repertoire oh darling, oh darling I am to old for you en opnieuw zijn lachje wat klinkt als kruising tussen een muis in het nauw en een hinnikend veulentje. Inmiddels zijn wij er zo aan gewend, dat wij aan elkaar moeten vragen 'deed ie het weer'? Ik heb al eerder bericht over de gesprekken tussen Carl en de driver, die soms moeizaam verlopen, omdat zij elkaar niet altijd begrijpen. Inmiddels is daar een oplossing voor gevonden, als Carl iets tegen de driver zegt, vraagt hij aan mij of ik het wil vertalen!!!!! Verder is onze driver wel heel zorgzaam, onderweg neemt hij vaak cadeautjes mee voor bekenden en hij brengt ook altijd iets mee voor de monniken of voor Boeddha persoonlijk. Terwijl ik dit zit te schrijven is de stroom weer eens uitgevallen en aangezien het buiten nog 30 graden is zitten wij te zweten. Komt een jongetje een zaklantaarn brengen, Op de vraag hoe lang duurt het komt de legendarische opmerking ' five minits', dat is een standaard uitdrukking voor alles waar een wachttijd voor staat. Waarschijnlijk is 5 minuten praktisch met één handbeweging duidelijk te maken, omdat het engels meest niet toereikend is. Meestal duurt het een half uur, maar het kan ook een uur of langer duren. Vraag je dan opnieuw, met een wat luidere stem, hoe lang, dan wordt lachend geantwoord '5 minits'. In India is het meest 'no problem' en is de tijd ingekort tot too minits; het resultaat is hetzelfde, lang wachten!! Buiten klinkt ritmische muziek, het lijkt wel of er Braziliaanse bands zijn ingevlogen, prettige achtergrond muziek. Vannacht begint het 4daagse 'waterfestival', het Myanmar nieuwjaarsfeest. Overal op straat zijn grote podia, waar soms wel 100 tuinslangen over een reling hangen. De bedoeling is dat iedereen die voorbij komt wordt natgespoten. Dat betekent dat je altijd wel een keer wordt natgespoten, omdat in bijna iedere straat wel een paar podia staan. Inmiddels is de muziek overgegaan in bonk bonk bonk ofwel keiharde housemuziek die over het meer richting van ons hotel wordt geblazen. Dit is geen slaapmuziekje!! Vanmorgen vroeg op en een al lopend door Yangon gezworven. Het is nieuwjaarsdag en het waterfestival is van start gegaan. Camera wel meegenomen, maar heb regelmatig moeite gehad om de camera droog te houden. Vooral de wandeling door de slumps van Yangon was niet alleen indrukwekkend, maar ook heel riskant. Kinderen stonden met grote waterpistolen en emmers iedereen die passeerde nat te schieten of te gooien. Het is het gebruikelijke ritueel in Birma op nieuwsjaardag, overal grote podia met waterkanonnen en slangen en iedereen die passeert krijgt de volle laag. Lopend, op de fiets, met de auto, het maakt niet uit alles gaat nat. De foto's geven een goed beeld van hoe het hier toegaat. Uiteindelijk waren wij ook nat tot op de onderbroek, maar gelukkig is de temperatuur zodanig dat het ook binnen een uur weer droog is. Ik zal de foto's plaatsen als ik weer in Thailand ben, vandaag niet gelukt om internetverbinding te krijgen. Het zal niet de laatste keer zijn dat ik Birma heb bezocht, er zijn nog heel veel prachtige plekken met ongerepte schoonheid. De mensen hier zijn een schoonheid van zichzelf, zo vriendelijk en zij hebben steeds oprechte aandacht. Uiteraard is de lach die je krijgt steeds weer een presentje. Het is een liefdevol land en wij hebben er iedere dag van genoten. Of wij al deze liefde hebben verdiend, wij wachten het antwoord van Hans af. Wij hebben het gekregen, ontvangen en genoten. Birma heeft opnieuw een speciaal plekje bij mij gekregen. So far so good. !!!