Zelden zag ik ronde billen zo zacht schommelen in een satijnen pyjamabroek. ( de mooiste zijn op dit moment in Barcelona) De vrouwen en meisjes dragen hier de pyjama niet als nachtkleding, maar geven overdag het straatbeeld van Mamlamaying een bijzondere aankleding. Na de prachtige boottocht hebben wij weer eens de markt bezocht en verder door de straten gezworven en de stad ons langzaam eigen gemaakt. Getracht om te internetten, dit werd een avontuur op zich. Steeds weer probeerde iemand de verbinding met reismee tot stand te brengen, maar dat is niet gelukt. Vandaar dat je verschillende verhalen in één keer op je scherm zal zien verschijnen. Wij hebben een aantal kleine dorpen in de omgeving van Mamlamaying bezocht. Het is geweldig om in zo'n dorpje aan te komen, de mensen ontvangen je heel vriendelijk en bij een bezoek aan een oudere dame, kregen wij onmiddellijk het verzoek om te blijven eten. Helaas hadden wij te weinig tijd en toen heeft zij haar prachtige tuin en huis laten zien. De gastvrijheid in Birma is haast ongelofelijk, altijd een open houding en geen enkele uiting van achterdocht of winstbejag. Dat het anders kan zijn bleek bij het bezoek aan de golden rock, maar daarover later. Onze driver is steeds weer verbaast over onze drang om dorpjes te bezoeken en contact te maken met de locale bevolking. Hij komt nu op plaatsen waar hij zelf ook nooit is geweest. Carl zijn contact met lokale bevolking heeft verschillenden uitingsvormen, soms belangstellend en vragend en dan weer ineens luid verkondigend dat hij het systeem in Birma maar niets vindt. Voor degene die Carl kennen zal het niet verbazingwekkend zijn dat er een zekere schrikreactie komt als Carl met luide stem zijn mening verkondigd. Ik moest zelf enorm lachen toen wij uit het questhouse weggingen en Carl de eigenaar een hand gaf en vervolgens luid riep 'Viva Birma', je had die gezichten van die mensen moeten zien en daarna een bulderend gelach. Een prachtige plek die wij bezochten was Setse aan zee. Daar was een pagode en tempel aan zee en ook in de zee, die bij vloed niet te bereiken was. Hier was nieuw dat vrouwen Boeddha niet dichter dan 30 meter mochten benaderen en je begrijpt, dat heeft weer een pittige discussie op gang gebracht. De sfeer was indrukwekkend, niet vanwege de afwezigheid van vrouwen ( hoewel??), maar door de ligging aan de zee, het constante geluid van rollende golven en dan voor een prachtig Boeddha beeld staan, geeft deze pagode/tempel wel een bijzonder accent. Als laatste op onze tocht hebben wij een enorme liggend Boeddha bezocht. Ik hoop dat de foto daar een indruk van geeft. Aan deze Boeddha wordt nog steeds gewerkt, na 10 jaar zal het nog wel 10 jaar duren voordat hij helmaal klaar is. Grappig was dat je in deze Boeddha kon gaan en via allerlei taferelen de geschiedenis van Boeddha's weg zichtbaar wordt gemaakt. Verbazingwekkend was een beeldengroep in de buik van Boeddha, half naakte vrouwen die het leven vierden, zoals het leven geleefd kan worden. De bedoeling was onduidelijk, het beeld verbazingwekkend (zie foto). Na een prachtige zonsondergang, die wij vanuit onze kamer konden aanschouwen, zijn wij weer naar een eetgelegenheid aan de boulevard gegaan. Op kinderstoeltjes zitten wij van onze 'chop chop' maaltijd te genieten en dan is het bekijken en bekeken worden. Daarna leest Carl de informatie voor de volgende dag en sorteer ik de foto's op de laptop. Inmiddels een terugkerend ritueel. Na twee dagen bewolking kwam vandaag de zon schoorvoetend tevoorschijn. Uiteindelijk stond hij in volle glorie zijn hitte af te geven. De tocht van Mamlamaying naar golden rock was zeer afwisselend. Dorpse taferelen werden afgewisseld met jungleachtige bossen en dan weer zeer wijde open vlakten met lentegroene rijstvelden. Onderweg roept het locale vervoer nog steeds verbazing op, ossenkarren, een grote motor waarachter een soort truck is geplaatst ( zie foto) en pick ups met een lading die 5 maal zo hoog is als de auto zelf. Zo'n rit is vooral genieten van alles wat dit land te bieden heeft. Aangekomen bij golden rock werden wij in een truck gepropt als sardientjes in een blik. Hier was de andere kant van Birma zichtbaar, de jacht naar geld heeft hier toegeslagen en dat maakt de mensen er bepaald niet vriendelijker op. Vooral toen wij kenbaar maakten dat onze lange benen niet geschikt waren voor deze opstelling, ontstond er irritaties en vond men dat wij dan maar dubbel moesten betalen, daar wij meer ruimte innamen. De tocht met de truck duurde 45 minuten en had heel veel weg van een 45 minuten durende rit met de achtbaan in de Efteling. Wel goedkoop, om voor 1.20 euro in zo'n attractie te mogen. Met het zweet op onze rug en adrenaline voor een hele week arriveerden wij aan de voet van de berg die naar de golden rock leidde. Toen volgde een voettocht van nog eens 45 minuten tot één uur naar boven. De klim was steil, maar dan ook echt stijl en vergde bij mij het uiterste van de knietjes, die naarmate wij hoger kwamen duidelijk lieten blijken dat het wel genoeg was. Uiteindelijk stond ik met brandende knietjes boven en was de genoegdoening evenredig groot. Bij het aanschouwen van de golden rock, die inderdaad een gouden glans en gloed heeft riep ik ' is dit alles', heb ik hiervoor deze buitencategorie inspanning geleverd. Toen wij bij de golden rock kwamen zagen wij dat dit inderdaad heel bijzonder was. Een rots op een puntje van een rots en als je ernaar kijkt, vraagt je jezelf af 'hoe is het mogelijk dat hij niet naar beneden valt'. De zon gaf de rots een schittering van gouden glans en Carl zei toen: ik denk dat Boeddha mij probeert over te halen. Ik antwoordde; je bent al overgehaald, het enige wat je nog moet doen is het accepteren dat het zo is. Tja, Pietje is ineens Boeddha geworden. Inmiddels terug op ons questhouse, doet Carl zijn dagelijkse dutje en schrijf ik het verhaal. ( over rituelen gesproken). Morgen ontmoeten wij onze nieuwe driver Soe, die met ons verder Birma gaat verkennen. So far so good. Ik geniet en Carl ook!!