De glimlach was ontwapenend, bijna teder en de ogen glinsterden als fonkelende sterren aan het firmament. Verlegenheid als richtinggevende kracht in elke ontmoeting. De ontmoetingen in Birma zijn vaak van een schoonheid , die wij helaas in ons land nog weinig meemaken. Geen belang of bedoelingen, maar open, nieuwsgierig, onbaatzuchtig en ontvankelijk. Het is een grote eer om deze mensen te ontmoeten. Als ik vraag om een foto te maken, wordt dat altijd hartelijk ontvangen en positief beantwoord. Meestal laat ik de foto ook zien en daarna krijg ik altijd een blije blik of een heel zacht 'thank you'. Zij vinden het weer een hele eer dat ik hen op de foto wil nemen. Dit werd vooral zichtbaar tijdens de boottocht van Pha An naar Mawlamyaing, hoewel op het platteland en in de steden steeds dezelfde reacties zijn. Wij hebben een prachtige tocht gemaakt in de omgeving van Pha An. Ik werd helemaal blij toen het asfalt ophield en de rode zandwegen zichtbaar werden. Het geluid van een trillende auto die over een wasbord rijdt, houten bruggen waar het niet zeker lijkt of de auto wel aan de Andre kant komt, dit alles gaf een zekere staat van opwinding. Ook het landschap is van een ontroerende schoonheid, lentegroene rijstvelden die afgewisseld worden door jungle en dan weer door stille, maar prachtige dorpen. In alle eenvoud en openheid staan de huizen te lonken. Altijd is er de begroeting als je door de mensen in het dorp wordt gespot. Kinderen zwaaien en rennen soms mee om die twee muppets langzaam uit hun gezichtsveld te zien verdwijnen. Deze twee muppets worden door al deze schoonheid steeds stiller en zitten in hun eigen ontroering van het landschap en de mensen te genieten. Hoe mooi is het reizen in schoonheid. Ook een prachtige pagode en tempel bezocht, die veel van hetzelfde laat zien en toch is er altijd wel een ander aspect te vinden, die het dan weer bijzonder maakt. Carl had opnieuw een gesprek met een oude monnik, zij verstonden elkaar niet, maar begrepen elkaar wel. Dat komt wel goed met Carl, zijn pietje begint toch steeds meer spirituele trekjes te krijgen. Vanwege de 'powercut' zetten veel mensen hun generator uit en de straten worden dan zacht verlicht door de kaarsen die de mensen hebben aangestoken. Er is alleen nog een zachte gloed, die het zand boven op weg laat glinsteren. Zonder zaklantaarn is het zoeken naar de juiste weg en vooral goed uitkijken waar de voeten nu weer geplaatst moeten worden. Voor het avondeten hebben wij eindelijk de juiste remedie gevonden, wij wijzen groente en kip aan,maken het geluid van een kip die een ei legt, roepen dan 'chop chop chop', maken hakbewegingen en na 10 minuten hebben wij een heerlijke maaltijd met witte rijst. Voor de boottocht van Pha An naar Mamlamyaing moesten wij om 04.30 onder de klamme lakens vandaan en gereed maken voor de tocht. Gisteren inkopen voor ontbijt op de boot gedaan. Wij werden door de eigenaar van guesthouse naar de boot gebracht omdat wij zonder het felle licht van de zaklantaarn niet boot niet zouden vinden. Dit was niet omdat het zo'n klein bootje was, maar omdat het werkelijk aardedonker was, geen maan en geen sterren. Wij waren heel blij met deze begeleiding, met name toen wij over een lange loopplank van 30 cm breed omhoog moesten lopen om bij de boot binnen te kunnen komen. Er was nog niemand aan boord en in een flauw licht op het bovendek waren een aantal muskietennetten gespannen, daaronder bleek de bemanning van de boot te liggen. Deze kwamen in rap tempo tevoorschijn en nadat zich nog twee passagiers hadden gemeld, werd met harde fluittoon aangekondigd dat de boot ging vertrekken. Er bleek een klein keukentje aan boord te zijn, waar koffie gedronken kon worden en het ontbijt bestond daar uit gebakken rijst met een eitje. Wij hadden broodjes gekocht en lieten deze bedekken met een heerlijk gebakken eitje. Met koffie erbij hadden wij een prima ontbijt. Het was nog steeds donker toen de boot om 5.30 uur vertrok en het was een ervaring van opnieuw grote schoonheid om de nacht te zien overgaan in de dag, onder het zware gestamp van een dieselmotor. Langzaam kwam het landschap uit de mist tevoorschijn en flarden zachte regen onttrokken het landschap aan de scherpe contouren die er zijn als de zon schijnt. De mist en regen losten in zichzelf op en het leven langs de wal werd zichtbaar. Prachtige vergezichten en opnieuw vele gouden pagodes op iedere verhoging die in het landschap zichtbaar werd. Er werd verschillende keren aangemeerd, passagiers van alle leeftijden en variaties in levenshouding betraden de boot. Veel vrouwen met kinderen of baby's, mannen die zich in mum van tijd een stuk in hun kraag dronken en monniken die al mediterend het landschap in zich opnamen. Verder een aantal jongens die de boot onderhielden, een machinist die niet zichtbaar was, maar wel voor het prachtige geluid zorgde. Uiteraard de kapitein/stuurman die het roer bijna de hele tocht met zijn voeten stuurde. Een zeer gevarieerd gezelschap. Er was veel gemeenschapszin aan boord, dit vooral vanwege de wind en kou. Iedereen zocht een beschut plekje op het geheel open beneden en bovendek. Alleen aan de voorkant was enige beschutting en daar zocht iedereen een plekje. Daar heb ik ook veel foto's gemaakt, omdat als spoedig bleek dat dit het enige vermaak aan boord was, heb ik mij kunnen uitleven in het fotograven van allerlei taferelen aan boord. Af en toe gingen wij naar boven om in alle stilte van de de sereniteit van het landschap te genieten dat aan ons oog voltrok. Aangekomen in Mamlawmaying stond onze driver te wachten, hij was met de auto over de weg gegaan, dat was 1 uur rijden. Met de boot hebben wij er 4.30 uur over gedaan en voor ons had het wel de hele dag mogen duren. Op dit moment verblijven wij in een questhouse van 100 jaar oud, wij hebben een balzaal, war twee grote bedden staan, waar wij kunnen slapen. Eerst nog een hapje eten, deze plaats is veel groter en dus meer mogelijkheden om aan de bedding van de rivier een visje te verorberen en na te genieten van reizen in schoonheid. So far so good.