Na de gebruikelijke ochtendrituelen zijn wij op zoek gegaan naar onze driver voor de komende week. Sijan zat al beneden te wachten en wij konden instappen voor onze eerste rit richting Pha An. De auto is een Toyota van 1991, een ruime sedan en plek genoeg voor ons beiden. Eerst wat onwennig in de auto, een wederzijds aftasten. Carl zat voorin en begon onmiddellijk een diepte interview af te nemen om informatie te verzamelen die hij dacht nodig te hebben. Als wij later, na een stop, in de auto stapten keek onze driver schichtig om zich heen en zag tot zijn opluchting dat onze psycholoog achterin stapte. Carl vervolgde echter zijn interview ook vanaf de achterbank. Toen het Boeddhisme en Boeddha ter sprake kwam, stelde Carl vele vragen. Uiteindelijk beloofde onze driver hem een boekje te geven met informatie. De titel van het boekje was, good question – good answer , nou daar kon Carl het even mee doen. Hij lag s’ avonds in zijn bed wel het boekje door te lezen en te bestuderen. Op dit moment zit ik te schrijven op een balkon met uitzicht op omhooggeschoten puntige rotsheuvels en een brede rivier, waar een bootje luid pruttelend zijn weg vervolgd. Een prachtige plek om te verblijven en inspiratie op te doen voor het verhaal. Goed, we waren onderweg en stopten op verschillende wonderschone plekken met Boeddhistische tempels en pagodes. Bij binnenkomst van een opleidingscentrum voor monniken in Bago kwamen wij tijdens de lunch binnen. Een bijzonder imponerend moment om 500 monniken in alle stilte te zien eten. Na de lunch stonden zij bijna geruisloos op en schreiden zich naar hun verblijven om daar hun nap te wassen en zichzelf gereed te maken voor een examen dat zij s ’middags hadden. Helaas werd deze stilte verbroken op het moment dat er een groep japanners binnenkwam en luidruchtig voor de monniken gingen staan en het bijna dwongen om te gaan poseren. Blijft een vreemd volkje die japanners. Trouwens Carl en ik hebben veel humor met elkaar. Meestal gaat het over onszelf soms gaat het er hard aan toe als wij ons ergeren aan gedrag van b.v. japanners. Als een groep japanners weer eens een pagode of tempel binnenstormt roepen wij naar elkaar : “kijk uit ze kunnen wel radioactief zijn”. Dat heft niets te maken met de situatie in Japan, die zeer schrijnend is en het leed voor de betrokkenen erg groot. Dat realiseren wij ons uiteraard ook, maar ondanks dat blijven wij ons wel ergeren aan hun gedrag in den vreemde. Ik ben zelf naar de achterzijde van het centrum gelopen en daar gaf de aanwezigheid van de monniken een weldadige rust en serene sfeer. Zij verzamelden zich later voor de gang naar het examen en het stelde mij gerust dat ik bij sommige monniken duidelijk tekenen van spanning zag. Meditatie kan je rust geven maar voor een examen slaat bij hun ook de spanning toe. Daarna naar Phan An en dat was nog 4 uur rijden met nog twee tussenstops voor bezichtigingen van pagodes. Het was warm en drukkend weer en na een tijdje zaten die twee muppets te dommelen op de achterbank. Af en toe een blik naar buiten werpen om te zien waar wij waren en toen het landschap duidelijk aan het veranderen was en werd opgesierd door heel veel gouden pagodes, zaten wij weer oplettend en nieuwsgierig naar buiten te kijken. Het is echt ongelofelijk hoeveel gouden pagodes hier zijn. Op iedere bergtop of verhoging in het landschap hebben de monniken wel een pagodes of Boeddha beeld geplaatst. Carl geniet ook volop, hoewel hij Boeddha nog steeds wat vaag vindt. Toen wij bij een grote liggende Boeddha kwamen sprak Carl de legendarische woorden :Ik blijf hem toch Pietje noemen, dat is voor mij veel tastbaarder dan Boeddha.Toen Carl echter op een bewolkte dag uit het ziekenhuis kwam, nadat zijn duim genezen was verklaard, begon de zon plotseling te schijnen, riep hij; ik ben om !! Waar wij ook van hebben genoten was een tempel/pagode die beschermd werd door travestieten, althans zo noemen wij in het Westen mannen die als vrouw verkleed gaan. Deze mannen verkleed als vrouw brachten voor de lokale bevolking een dans ten tonele, waar wij ook van genoten hebben. Aangekomen in Pha An bleek dat de rebellen hier een groot transformatie centrum hadden opgeblazen en dat overal generatoren stonden te trillen om het dorp van stroom te voorzien. Aangezien hier bijna geen toeristen komen en er geen woord Engels wordt gesproken waren wij blij dat onze gids het woord kon doen. Deze moest echter bekennen dat hij ook niet alles verstond omdat hij hun dialect ook niet kon verstaan. S ‘avonds rondgelopen en overal brandde kaarslicht om de stookkosten voor generator te verminderen. Het kon namelijk wel 4/5 dagen duren voordat het gerepareerd was. Ook in ons questhouse, hoewel de eigenaar vertelde dat hij de hele nacht de generator liet draaien. Dat bleek ook zo te zijn, jammer dat deze idyllische plek op brute wijze werd verstoord door het luidruchtige geronk van deze apparaten. Toen wij na het eten in het pikkedonker nog een straatje om gingen, zagen wij ineens een neonlicht met daarop Internet . Wij lachen, moet je zeker op de fiets om stroom te krijgen. Bleek daar een enorme generator te staat en ik heb zelden zo’n snelle verbinding gehad. Vandaar dat ik weer aan het schrijven ben en jullie vrije tijd weer bruut zal verstoren met nieuwe verhalen en foto’s. Tja, je reist mee en dat zal je weten. Birma heeft ons helemaal te pakken en wij genieten volop. So far so good.