Langzaam kruipt het leven van Birma langzaam onder onze huid. Na een sober ontbijt, met het welbekende gebakken ei, gingen wij op zoek naar de bus richting de Schwedagon pagode. Deze pagode is er één van grote schoonheid. Wachten op bus 204, de meeste bussen waren herkenbaar aan door ons onbekende letters, het lijken aan elkaar geregen oooooooooo en daar is weinig uit op te maken. Ook als wij in het Engels vroegen of dat onze bus was, kregen wij meestal een hele lieve glimlach en het bekende “no speak” als antwoord. Uiteindelijk een taxi aangehouden en deze bracht ons de halve stad door naar de pagode voor de prijs van 1 euro pp. Inmiddels raken Carl en ik aardig op elkaar in gespeeld. Als wij op zwerftocht gaan en Carl sluit de deur van onze kamer af, dan controleer ik zelf ook nog even of hij dicht is. Dit werk op onze lachspieren, omdat bepaald gedrag zeer herkenbaar is voor de ander. Nu valt wel op hoe Carla en ik op elkaar zijn afgestemd als wij samen aan het reizen zijn. Ook zijn er overeenkomsten, als ik aan het schrijven ben, doen Carl en Carla in zo’n situatie beide een dutje. Aangekomen bij de Schwedagon pagode kon ik de neiging niet onderdrukken om het te vergelijken met 25 jaar geleden. Ik weet dat ik dat beter niet kan doen en toch ontkom ik er niet aan. Er is veel in de sfeer veranderd, niet in de vele tempels en Boeddha’s die er zijn, deze zijn nog hetzelfde. De sfeer van rust en sereniteit was nog wel te vinden in de buitenring van het complex. Daar hadden wij ook leuke contacten met de aanwezige monniken. Alles is nu tot in de puntjes geschilderd en voorzien van heel veel nieuw bladgoud, prachtig maar enige verwaarlozing en aantasting van de tijd kunnen vaak meer sfeer aan het geheel geven. Zo hebben ze inmiddels achter het hoofd van veel Boeddha’s een rond plateau met neonverlichting gemaakt, die vaak ook nog knippert en ronddraait. Doet mij er denken aan discoverlichting. Prima dat Boeddha met zijn tijd meegaat, maar van mij hoeft het niet. Buiten deze kleine aantasting is het nog steeds een imponerend gezicht en overweldigende ervaring om hier te lopen. Carl heeft niets met kits, maar was wel erg onder de indruk van het geheel. Leuke anekdote; wij stonden bij een Boeddha en op de achtergrond was een man de muur aan het schilderen. Hij stopte en wilde zijn verfroller van de bamboestok halen, dit geen heel moeilijk. Carl staat als psycholoog de situatie te analyseren en Bert steekt als hulpverlener de helpende hand toe, met vereende krachten kwam de roller van de stok. Zo zie je maar, zelf in Birma worden de professionele verschillen onmiddellijk zichtbaar gemaakt. Na zijn wij eerst naar de universiteit van Yangon gegaan, daar waren wij helaas niet welkom. Met bruuske gebaren en korte kreten werd ons duidelijk gemaakt dat wij niet welkom waren. Dit levert altijd een onplezierig gevoel op, de bevolking is heel vriendelijk en aardig. Krijg je met overheid – en bewakingpersoneel te maken, dan blijft daar weinig van over. Van de universiteit zijn wij naar het huis van de pagode zijn naar het huis van Aunung san suu kyi gegaan en hoopten haar daar te ontmoeten. Zij is de leidster van democratische beweging is Birma, die door het bewind heel lang huisarrest heeft gekregen en nog steeds bewegingsbeperking heeft. Zij heeft de Nobelprijs voor vrede ontvangen. Wel de moeite waard om naar haar huis te gaan. Daar aangekomen bleek haar huis inmiddels afgeschermd door leden van haar partij. Door een gleuf in de deur maakte Carl contact en later ging de deur open. Zij was niet thuis en wij moesten een afspraak maken op de head office om haar te spreken. In het verleden mochten mensen bij haar binnenkomen, omdat de enige plek was waar mensen haar konden ontmoeten en spreken. Helaas hebben wij dar geen tijd meer voor. Toen gaan eten bij de meiden van de food market, waar wij weer met luid geschreeuw en gewapper werden ontvangen. Daarna weer teruggelopen naar questhouse. Afstand is bekend, de tijd die wij erover toen niet. Wij genieten van de schoonheid van gebouwen en situaties, staan vaak bij marktstalletjes stil en ook regelmatig winkels binnen om te kijken of zij b..v. SD kaarten, Nikon300S, scheerschuim, deodorant of chocomel hebben. Inmiddels hebben wij weer een begrip aan ons vocabulaire toegevoegd “nohaven”, dat is namelijk het antwoord wat wij regelmatig te horen krijgen als wij ergens naar vragen. Op de weg terug zagen wij een groep mensen staan en twee politiebussen met tralies staan ( soort ME). Wij bleven staan en met strenge hand werden mannen en vrouwen deze wagens ingeduwd. Buiten stonden mensen te kijken en zagen wij een man achter de tralies van de politiebus zwaaien naar zijn zoontje die buiten stond en iets naar zijn vrouw roepen. Hier krijg ik een enorm opstandig en kwaad gevoel van. De schoonheid van dit land wordt dan ineens overschaduwd door zo’n gebeurtenis, vooral omdat wij net bij het huis van Aunung san suu kyi waren geweest. Ondanks deze confrontatie met onrecht, kon ik inhouden en heb mij er niet mee bemoeit. Vandaar de titel schoonheid in tegenlicht. Inmiddels weer veel leuke, spontane en mensvriendelijk ontmoetingen gehad en verdwijnt deze scene langzaam naar de achtergrond. So far so good. Nog 1 dag Yangon en dan enroute. Je uithoudingsvermogen om mij en te volgen wordt minder op proef gesteld, omdat wij zeker één week niet over contact met de buitenwereld kunnen beschikken. Helaas is het niet gelukt om de foto’s te plaatsen, zou een dag kosten om ze geplaatst te krijgen. Probeer vanavond nog een keer, heb de foto’s verkleind. Ik heb net Esther en Miriam geprobeerd te bellen. Beide lukte niet. Wel even de stem van Esther gehoord en Esther de drie keer dat je niets hoorde door de telefoon was dus van mij.