Toende nacht de ochtend nog amper raakte, stonden wij op om naar Birma te gaan. Myanmar zoals het tegenwoordig heet. Birma stelt eisen aan de reiziger. Veel moeite doen voor visum, de in te voeren dollars moeten van onbesproken gedrag zijn d.w.z. er mag geen vlekje, tekening of diepe vouw zichtbaar zijn op het biljet. Dit betekende o.a. dat wij gisteren in Bangkok met veel moeite nog bezoedelde dollar biljetten moesten omruilen voor verse schone biljetten. Er kwamen 6 charmante dames aan te pas om deze transactie te laten geschieden en dit was met hoge uitzondering. Het hotel verlaten en de taxi bracht ons in een recordtijd naar het vliegveld. Hoewel het drukke verkeer om 04.00 in het centrum al op gang begint te komen, viel het op de snelweg naar het vliegveld erg mee. Op het vliegveld zaten wij klaar om te vertrekken, toen het bericht onze oren bereikte dat er vertraging was vanwege hevige regen en onweer. Uiteindelijk vertrokken wij 2 uur later en onderweg was er van regen, onweer of andere door weergoden opgeroepen onheil geen sprake. Aangekomen in Yangon zag ik in de verte iemand staan met mijn naam op een stuk papier. Duim opgestoken, duim terug ten teken dat wij elkaar herkenden. Er heerst een strenge, ondoorgrondelijke sfeer bij het passeren van de douane, alles wordt tot op de millimeter gecontroleerd en het gezicht blijft in de plooi, zoals het een volgzame ambtenaar van dit regiem betaamd. Hartelijk ontvangen door Sija, onze driver voor de eerste dagen. Direct naar ons hotel en dat was wel even een omschakeling na Bangkok. De reiziger in mij herkende de situatie onmiddellijk. Een omgebouwd badkamer waar twee bedden in stonden, dekens met rozenprint en als je twee keer heen en weer schuift, je haren recht overeind gaan staan. Nadat wij ons geïnstalleerd hadden zijn wij het eerste avontuur aangegaan, geld wisselen. Dit gebeurt op de zwarte markt en daarvoor moeten de nodige sluitwegen worden afgelegd. Wij hadden wel een kaartje gekregen met het adres, maar dat was van een “tailor”, omdat het niet bekend moest worden dat wij geld gingen wisselen. Uiteindelijk gelukt en een prima koers gekregen voor de dollars die wij hadden ingewisseld. Toen gegeten in de food-market, waar wij met gewuif en luid geroep werden ontvangen door een hele horde meiden die ons probeerde over te halen om juist bij hun nering aan een tafeltje te komen eten. Carl kreeg regelmatig door een birmese verkoeling toegewoven met een grote waaier. Het eten was prima voor de prijs van € 1.50. Vervolgens onze eerste zwerftocht door de stad. Carl was al snel onder de indruk van de stad. Zijn legendarische uitsprak was: als je het stof wegveegt, komt er veel schoonheid naar voren. Vooral de statige gebouwen uit ver verleden, waarin de Engelse overheersing nog duidelijk zichtbaar is, deden hem verbazen. Voor mij was het een weerzien van de stad, dat was 25 jaar geleden toen ik ook in Birma was. Ik herkende nog weinig in de stad, uiteraard de schwedagon-pagode, maar die bezichtigen wij morgen. Carl(a) wordt onmiddellijk onrustig als er een warenhuis te zien is en voordat ik even met mijn ogen knipper staat hij al binnen. De waren in dit huis stelde niet veel voor, de opzet, indeling en het interieur daarentegen zijn prachtig door zijn authentieke bouwstijl, die veel aan oude Engelse modehuizen deed denken. Daarna naar het Strand hotel gegaan. Ik was daar 25 jaar geleden erg van onder de indruk, toen het nog in een desolate en vervallen staat verkeerde. Carl vertelde dat hij had gelezen dat dit hotel geheel was gerenoveerd en dat wilde hij en uiteraard ook ik wel zien. Na veel omzwervingen door straten die de ene verbazing na de andere opriepen, kwamen wij bij het hotel. Ik herkende weinig van toen, moet de foto’s van toen erbij pakken om te zien hoe het toen was. Wij kregen een rondleiding en het is een indrukwekkend hotel geworden, veel hout die alles een heel warme gloed geeft en als details de lift die in een ijzeren kooi hangt en waar de deur zijwaarts moet worden opengetrokken. In oude films zie je zo’n lift nog vaak terug. Wij kwamen ook in de presidentiële suite en deze beslaat een oppervlakte van 200 vierkante meter. Hier hadden vele beroemdheden gelogeerd. Zij hebben wij het bed kunnen bewonderen war o.a. Mick Jagger in geslapen heeft. Tja, dan wordt je toch even weer een stel schooljongens die steeds tegen elkaar zeggen, “wij hebben het bed gezien waar MJ in geslapen heeft”. Weer buiten was de temperatuur opgelopen tot boven de 35 graden en besloten wij om naar het guesthouse te gaan om even te rusten. Dat doen wij nu, carl ligt nog te ronken terwijl ik deze tekst aan het schrijven ben. Wij gaan zo op stap om te kijken of deze tekst ook nog verzonden kan worden. Weinig goede berichten gehoord over internet, ik ga het wel proberen. Je zal het wel merken. So far so good, ook in Birma is het genieten.