De nacht was nog in duisternis gehuld, toen wij om 05.00 het hotel verlieten en naar het vliegveld werden gebracht. Daar heeft Carl ingecheckt en na een stevige 'hug' ging Carl door de douane, nog even een zwaai en onze wegen gaan weer scheiden. Ik stond nog even te drentelen en ging vervolgens een heerlijke 'echte'koffie halen. Ik hoorde van Carl dat hij op tijd vertrok richting Hanoi, maar dat hij na een half uur vliegen terugmoest keren naar Bangkok vanwege technische mankement. Vertrok vervolgens met 4 uur vertraging alsnog naar Hanoi. Ik was ondertussen al onderweg naar Hua Hin. Rugzak weer omgehangen, eerst met de city train naar Bangkok, dan weer een skytrain en tenslotte een tuktuk en een stuk lopen om de bus naar Hua Hin te halen. Met een mini bus in 3 uur naar Hua Hin gereden. Het was alsof ik in een vrieskist zat, de airco stond heel koud tot tevredenheid van de thaise mensen die ook in de bus zaten. Uiteindelijk kon ik van plaats wisselen en zat tegen het raam waar nog enige warmte te voelen was. In Hua Hin aangekomen ben ik op zoek gegaan naar een hotel of questhouse. Het eerste internetcafé ingestapt om via google een goedkoop overnachtingadres te vinden. Uiteindelijk had de eigenaar van het café een goede tip voor mij en daar ben ik naar toegegaan. Prima hotelletje met zowaar een TV met BVN, zit ik hier in Thailand naar DWDD door en Paul en Witteman te kijken. Ik was daar snel klaar mee, wat een toestanden in dat kleine kikkerlandje. Snel weer naar buiten en zwerven over de night market en de traditie voorgezet, fried rice, chop chop groenten en egg on top. Hua Hin is een kleine stad die naast de prachtige witte stranden weinig te bieden heeft. Ik moet heel erg wennen aan de toeristen die hier in grote getallen aanwezig zijn. Vooral de veel te dikke mannen die met ontbloot bovenlijf en met de gebruikelijke tatoo's lopen te paraderen. Opvallend veel toeristen uit de Scandinavische landen. De overgang van het liefdevolle Birma naar een op $ gericht land is wel even wennen. Ik heb een brommertje gehuurd om de omgeving van Hua Hin te verkennen. Ik vind dat heerlijk, zon in je gezicht en wind om je oren. Vooral de taferelen bij en rondom het vissershaventje waren weer pareltjes van schoonheid. Ook bij een rustige plek bij het strand gestopt en een verkoelende duik in zee gemaakt. Op terugweg een mooie slingerende gravelweg door rijstvelden en langs een afwateringskanaal. Daar stonden mensen in te vissen en gezien de donkerte van het water en de smurrie die naar boven kwam, leek het mij geen gezonde bezigheid. Ik genoot van dit ritje, totdat er plotseling uit het niets een groep honden de weg overstak. Het waren volgens mij mannetjes die achter een loops vrouwtje aanrenden. Ik probeerde te remmen, maar door de gravel gleed zowel achter als voorwiel onderuit en daar schoof ik, op mijn buik en zij, over het gravel. Onmiddellijk waren en mensen om mij te helpen en het zag er nogal bloederig uit. Voet, knie, zij, elleboog en bovenarm waren allemaal geschaafd door de gravel. Gelukkig niets gebroken, hoewel ik nu wel spierpijn heb en een beetje als een stramme muppet voorbeweeg. Op de heenweg had ik een hospital gezien en binnen vijf minuten was ik daar en werd onmiddellijk geholpen. Alle wonden schoongemaakt en behandeld. Volgens mij had ik drie jaar geleden al een tetanusprik gehad en de arts zei dat dit 10 jaar doorwerkt. Prima zorgverlening, kunnen zij in Nederland nog een voorbeeld aannemen. Uiteraard veel belangstelling en de nurses wilden maar al te graag hun Engels op mij uitproberen. Volgens hen was ik 'very Lucky' en ik dacht hetzelfde. Toch weer mijn 'guardian angels'die goed voor mij zorgen. Soms vraag ik mij wel eens af of ik niet teveel van ze vraag. S' avonds nog een voettocht gemaakt door Hua Hin en daar was het waterfestival nog steeds aan de gang. Het meest opzienbarend was een monnik die achter op een hele nieuw pick-up zat, een grote plastic bak met water naast zich en daar doopte jij een bos takken in en 'zegende'daarmee iedereen die voorbij kwam. Ook hier heeft de moderniteit de monniken nieuwe mogelijkheden gegeven. Blijft wel een vreemd gezicht. Vanmorgen toen ik opstond was de stijfheid toegenomen, maar verder voelde ik mij prima. Opnieuw naar het ziekenhuis om wonden te laten behandelen en kreeg gelijk een verwijzing naar ziekenhuis in Bangkok. Daar moet ik mij morgen melden om de wonden te laten verzorgen. Mijn teen, die inmiddels weer de vorm en de kleur van een gezond krieltje had gekregen, moest het weer ontgelden en ziet er weer uit als de bekende zwarte truffel. Het brommertje had kleine schade,maar ik ben vanmorgen nog een ritje gaan maken om nog even te genieten van het mooie strand en het geruis van de golven. Mag niet zwemmen, zeewater is hier niet schoon, zegt de arts. Ik heb toch twee dagen gezwommen en heb nog steeds geen groene of andere uitslag gekregen. Toch zijn raad maar opgevolgd. Straks ga nog 1 dag genieten in Bangkok en dan zit het erop. Ik verlang ernaar om iedereen weer te zien en te genieten van de lente die in volle hevigheid is losgebarsten. Daarna wil ik wel weer zwerven in de wereld. Wil Carla deze keer wel weer aan mijn zijde. Zonder a is mij ook prima bevallen, maar met heeft wel een bijzondere meerwaarde voor mij. So far so good. Ik geniet nog steeds, ook met alle verband en gaas aan mijn lijf.