Het leven is vergankelijk en daarom stond een bezoek aan de stad van de onsterfelijken op het wensenlijstje van de twee muppets. Na de ingesleten ochtendrituelen staat onze driver ( inmiddels noemen wij hem “drijfertje”, op zijn Haags) staat Ko Soe alweer klaar voor de volgende tocht. De vertrektijden zijn meestal 06.00 voor lange rit en 07.00 voor korte rit. Om 06.00 uur is het meestal binnen 5 minuten weer feest in de auto. Carl is s´morgens vroeg op zijn scherpst en dat moet vooral de driver ontgelden. Met luide stem, die het harde geluid van de dieselmotor overstemt, worden vragen gesteld waar de driver meestal geen antwoord op geeft. Carl schuift dan naar voren en op 5 cm van het oor van de driver wordt de vraag met hetzelfde octaafgehalte herhaald. Het antwoord wordt meestal in onverstaanbaar Engels gegeven, wat vervolgens een Babylonische spraakverwarring oplevert. De bekenden van Carl zal het niet verbazen, omdat ook zijn Nederlands met het zware Maastrichtse accent ook meest niet te verstaan is.Mijn rol is die van vertaler en aangever en inmiddels is deze golden triangel een doorslaggevend succes geworden. Het is bijzonder plezierig om met Carl te reizen, meestal zijn wij gelijkgestemd over de te ondernemen activiteiten en er is voldoende ruimte om je eigen moment te pakken. Dat is inmiddels ook ingeburgerd bij ons, wij pakken momenten van stilte en rust of pakken een moment voor jezelf. Voordat wij naar Amarapura gingen hebben wij eerst een bezoek gebracht aan de U Bein brug. Deze 1200 meter lange teakhouten brug is de langste op de wereld. De brug rust op zware houten pijlers en overspant het Taungthaman meer. Het is een drukte van belang op deze brug, die uitsluitend voor voetgangers, met of zonder fiets aan de hand, toegankelijk is. De zon was net ontwaakt en dat gaf de brug een mooie zachte ochtendteint. Deze brug wordt ook bezocht door romantische stelletjes, meestal s’ avonds bij het vallen van de avond, maar ook om 07.00 uur geven zij al toe aan het liefdesritueel, samen op de kant van de brug zitten en wordt er liefdevol naar elkaar gefluisterd. Onder de brug zijn eendenhoeders aan het werk en ook zijn de vissers weer hard aan het werk om de vangst binnen te halen. In de verte een groep monniken bij een kale boom met wat vlaggetjes en dat maakt het geheel tot een prachtig schouwspel. Daarna hebben wij een enorm tempelcomplex bezocht waar 1300 monniken verblijven. Hier wordt onderricht gegeven in de leer van Boeddha en hebben wij de monniken in hun dagelijkse bestaan konden gadeslaan. Vanuit hun slaapplek, afhankelijk van aantal jaren monnik, verblijven zij in slaapzaal of eigen piepkleine kamertje. Op ommuurde plaats staat een grote vierkante bak met water en met kommen gooien de monniken (met ontbloot bovenlijf, de doek is naar beneden gerold) water over zich heen. Daarna droge doek om en met de nap naar de rij die voor de eetzaal wordt gevormd. Er heerst een oorverdovende stilte als de 1300 monniken in de rij staan te wachten. Deze stilte bezorgt je kippenvel, zo mooi kan stilte zijn. Helaas zijn er ook hier toeristen, meestal Japanners of Duitsers, die het nodig vinden om elkaar met luide stem te overtuigen dat het mooi is wat zij zien. Opvallend is wel dat er geen gemeenschappelijk einde van de maaltijd is, na het eten si het iedereen voor zich. De één eet zijn nap leeg en de ander neemt een paar happen en neemt de rest mee naar zijn kamer. Wij zijn ook nog naar een opvanghuis voor “oudjes” geweest. Deze ouderen, boven de 70 jaar, hebben geen familie, die voor hen kan zorgen en dus zijn er vrijwilligers die zich over deze mensen ontfermen. Zij hebben barakken neergezet, één voor 10 mannen en één voor10 vrouwen. De woon- slaapplaats is in een grote zaal en bestaat uit een bed met een heel klein kastje voor persoonlijk bezit. Ik zal een foto plaatsen. Wij hebben met handen en voeten gepraat en ons verdienstelijk gemaakt door even te helpen met het doppen van onbekende bonen. Ook hier weer dezelfde liefdevolle hartelijkheid van de mensen, Carl heeft hier een legendarische opmerking over gemaakt.Als deze liefdevolle hartelijkheid een weerspiegeling is van Boeddha, dan heb ik over Boeddha geen mening meer. Ik zie wat het de mensen doet en dat is genoeg, wie ben ik dan om mij kritisch over Boeddha uit te laten.Van mij krijgt hij een Boeddha voor in zijn huis!!! Vervolgens hebben wij een oogverblindend mooie tocht gemakt door de heuvels met zijn 1000 pagodes. Ik kom werkelijk ogen te kort om deze pracht te volgen en het is onmogelijk om dit in beelden te vangen. Er zijn momenten dat een foto niet kan weergeven wat er in werkelijkheid te zien is. Dit is zo’n plek, 360 graden pagodes in het groene heuvels, het wit en goud blinken in het zonlicht. Dat is weer genieten !!!! Terug in Mandalay hebben wij ons vermaakt met het schrijven van verhalen en fotowerk. Mandalay is geen stad met veel allure. Door grote branden zijn enorme blokken weggevaagd en daar hebben zij, in Oost-Duitse bouwstijl, flats en winkelcentra neergezet. Ik kan je verzekeren dat is bepaald geen schoonheid voor het oog , misschien schoonheid door zijn lelijkheid, maar dat is van een andere categorie. Morgen naar Bagan, ik verheug mij daar op. Hoe zal het zijn, na 25 jaar, toen ik daar voor het eerst een bezoek bracht. Ik hou je op de hoogte. So far so good.