In serene stilte komen de monniken met hun nap voorbij. Om zes uur hebben zij hun eerste meditatie en gaan dan met hun nap bij de mensen langs om voedsel te verzamelen voor hun lunch om 11.00 uur. Daarna wordt er niet meer gegeten en wordt er gewerkt en gemediteerd. Zes uur is ook onze tijd om de dag te beginnen en beiden zijn wij na het openen van onze ogen onmiddellijk actief aanwezig en starten de dagelijkse rituelen. Om zeven uur vertrokken voor een lange tocht van Inle Lake naar Mandalay. De titel Road to Mandalay is van een Engelse dichter, die Mandalay vergeleek met Timboektoe in Afrika. Daar is in werkelijkheid geen sprake van, maar daarover later. De dag begon met een bezoek aan de oudste houten tempel in Birma. De verstilling van eeuwen was nog voelbaar in deze tempel. Er waren zeer oude monniken en heel jonge monniken ( novices). Er is zichtbaar groot respect voor elkaar en vooral de aanwezigheid van een stokoude monnik, die stil op een bankje in de ochtendzon zat te mijmeren, ontroerde mij. Weer de weg op en de bergen in. De weg is heel slecht en onze nieren hebben ook een flinke tocht door het lichaam gemaakt. Grote trucks op smalle bergwegen en diepe afgronden is heel slecht voor ontspannen genieten van de omgeving. Deze was prachtig, de weg slingerde zich om de bergen en met steeds wisselende vergezichten. Vele uren later lieten wij de bergen achter ons en begon een tocht door een savanne landschap. Eén rechte weg van 80 kilometer lengte en met de breedte van een auto. Om de paar honderd meter een houten brug, waar in de lengte planken waren bevestigd met de breedte van twee autobanden en daar moest onze auto steeds met een redelijke snelheid overheen. Het landschap maakt stil en de stilte wordt ruw verstoord door het zien van mensen die in dit ruige landschap proberen hun dagelijkse kostje bij elkaar te krijgen. Onderweg veel dorpen, waar altijd wel kinderen en/of volwassen uitbundig staan te zwaaien als wij voorbij komen. Ook hier is het harde bestaan van het buitenleven duidelijk te zien. Altijd worden wij hartelijk begroet als wij even stilstaan om foto te nemen of onze benen even te strekken. Het interessante van dit land is de afwisseling van het geestelijk leven van de monniken en het harde aardse leven op het platteland. Dit levert ook tegenstellingen op, overal langs de weg worden donaties gevraagd voor aanbouw of verbouw van tempels. De monniken ontvangen hun eten van de burgers en die moeten, vooral op het platteland daar heel hard voor werken onder vaak schrijnende omstandigheden. Ik vraag mij wel vaak af of de enorme toename van pagodes en tempels en de prijs die de mensen daar voor moeten betalen, ooit de bedoeling van Boeddha is geweest. Ook de opsmuk die aan de beelden van Boeddha worden toegevoegd staan mij vaak tegen. Gelukkig zijn er nog tempels waar de sereniteit en eenvoud nog te vinden zijn. Daar is de sfeer ook voelbaar, in tegenstelling tot de Boeddha beelden die inmiddels een hoog “ Efteling” gehalte krijgen. Ik heb nog een foto toegevoegd uit het binnenste van een enorme liggende Boeddha, je gaat bij het hoofd naar binnen en via een allerlei beeldengroepen kom je er bij zijn voeten weer uit. Ter hoogte van zijn buik of eigenlijk wat lager stond een groep vrouwen met ontbloot bovenlijf. De betekenis ontgaat mij geheel bij het aanschouwen van deze taferelen. Wat een verademing was het bezoek aan Mingun in de omgeving van Mandalay. Daar was nog de verstilling voelbaar en daar zijn Carl en ik de verstilling ingestapt. Wij genieten op eigen - wijze, maar wat overeenkomt is het aanvoelen en aanschouwen van puurheid en sereniteit. De tocht naar Mingun hebben wij met een boot gemaakt, wij zaten op bovendek en genoten van het leven op de rivier. Daar liggen enorme bamboevlotten, waar mensen op wonen en waar de handel in hout de belangrijkste bezigheid is. Het enorme vlot gaat met de stroom mee en trekt zodoende steeds andere klanten. Het levendige leven langs de rivier hebben vraagt veel creativiteit en doorzettingsvermogen van de mensen. In de vroege ochtendzon tonen de huizen van bamboe en daken van palmbladeren hun aanwezigheid, de koeien of boten voor het huisje geven de verschillende kostwinning van de mensen aan. Wij genieten iedere dag van het leven in kleine dorpen en op het platteland. Lopen daar rond en de mensen zijn altijd nieuwsgierig en hartelijk in hun begroeting. Meestal wordt je uitgenodigd in hun huis of zijn zij trots op het feit dat je hun huis, hoe primitief ook, wil bekijken of op de foto wil zetten. Nog steeds bedanken zij mij als ik weer eens iemand op de foto zet en dat gebeurt vaak, wat je in de fotoseries wel zal herkennen. S’ avonds zijn wij naar een tempel hoog op de heuvel buiten Mandalay geweest om van de sunset te genieten. Daarvoor moesten wij wel een marteltochtje met de kleinste taxi ooit doorstaan. Een blauwe mini Mazda, waar je gebukt in moet, gebukt moet blijven zitten en er bijna gestrekt weer uitkomt. O p de heuvel en in de tempel waren veel monniken die ook van de sunset wilden genieten. Zij maakten foto’s van ons en v.v.. Ik ben benieuwd in welke tempel wij aan de wand komen te hangen. Om 18.00 uur is de temperatuur nog steeds 35 graden en dat betekent dat wij moe maar voldaan met de kleine Mazda weer naar ons gastverblijf werden gereden. Dan het dagelijkse ritueel: “doet ie ut of doet ie ut niet”. Internet is hier een soort tombola, dan snelle verbinding, althans als die gemaakt kan worden en dan zonder een duidelijke reden is de verbinding ineens weer weg. Lastig als je net na veel moeite en tijd een verbinding met reismee hebt gemaakt. Regelmatig wordt ik eruit gegooid,dat betekent dat je bijna iedere dag een bericht krijgt. Ik zit niet iedere dat te internetten, naar heb de verhalen en foto’s wel op datum gesteld en vandaar dat er een volgorde inzit. Morgen weer op pad, het zal 40 graden worden en dat betekent, vroeg op en rondom 13.00 uur weer terug. Daarna in de schaduw verhalen schrijven en foto’s uit – en bewerken en om 17.00 uur weer op pad. Nog steeds genieten !!! So far so good.